ZAFER AYDINLARINDIR

Sen bizim köyden değil misin oğlum
Yıllardır gurbettesin Selocan
Kulağımıza geliyor merak etme
Büyük şehirlerde büyük adam olmuşsun Selocan

Sen gelmeden mektubun mektubun geldi
Ben cahilim, muhtara okuttum – meğer köye geri dönüyormuşsun Selocan
E hadi gel buyur bakalım – çorba hazır, tavuklu pilav da pişti
Sofrayı kurduk, geç köşene kurul Selocan

Görmeyeli çok değişmişsin vallahi
Selâmı sabahı da unutmuşsun billahi
Sofraya hemen yerleşiverdin “lüp!” diye
Galiba gurbet sana hiç yaramamış Selocan

Sofrada ne varsa sildin – süpürdün afiyet olsun
Ne var – ne yok büyük şehirlerde anlat bakalım Selocan
İki saattir seni dinliyorum, boş muhabbetin fezaya – beyhude girmişsin havaya

Adamlarına söyle de kenara çekilsinler
Azcık müsaade et de biz de nasibimizi tadalım Selocan

Adam oldum diye ortalarda geziyorsun, daha kı*ını yıkamasından haberin yok Selocan
“Şarap efsun – günah” diyorsun, e – o zaman neden satarsın Selocan

Ha unutmadan söyleyeyim, sifonu çekmeyi unutmuşsun
Gez – Göz – Arpacık, bi sıfırlama atışı yap ta ortalık böyle batmasın Selocan

Kendini yoksa sultan mı sandın oğlum
Kandırmışlar seni de, kandırma artık kendini, seninkisi sadece isim benzerliği – sen olmazsan başkası olur Selocan

Bu devirde kimse şah değil – padişah değil çünkü dünya artık çok küçük Selocan
Delinin biri kendi kanına savaş açıyor, dünyaya tehdit… Kendi sonunu kutluyor zaferinde yenik
Hem bugüne kadar kime kalmış ki şöyle bir düşün bakalım, niye sana kalsın Selocan

Elin gavuru istilada gizliden amma bizim de elimiz armut toplamıyor Selocan…